mis verstand
Als een dwarskijker volg ik “Restaurant Misverstand” op TV. Geboeid, maar met bezwaard geweten. Want confronterend is het wel. En niet enkel als ik me voor mezelf of mijn naasten een somber toekomstbeeld voorstel.
Zo zat ik gisteren amper een paar uur voor de uitzending met mijn moeder in de cafetaria van het woonzorgcentrum waar ze verblijft. Ik zag er een vrouw die zich met haar rollator klem reed tussen de stoelen en tafels. Aan één van de tafeltjes zat een dochter met haar moeder. Beiden voor zich uit starend, in stilte gehuld. Alsof elk woord dat zou worden gezegd de pijn enkel zou vergroten.
Bij elke slok van haar cola trok mijn moeder een grimas. “Oeoe, zo koud!”. Om de twee slokken checkte ze of het toch wel op haar kosten was. Ik heb ondertussen geleerd met plezier in herhaling te vallen. Bij het afscheid vroeg mijn moeder nog eens hoe oud ze nu was. “Amai, dat is al oud, hé! En hoe oud zijde gij naa?”. “Dat is 30 jaar verschil”, voegde ik er aan toe. (Ik laat geen gelegenheid meer onbenut om zelf wat aan hersengymnastiek te doen.) “Amai, dan heb ik lang op u moeten wachten.” “Maar het was wel de moeite waard, hé”, kaatste ik terug. Tsja, ook elke kans tot zelfzorg laat ik — zolang het nog kan — niet passeren.
Met die ervaring in het achterhoofd, keek ik ‘s avonds met ontroering en verwondering naar “Restaurant Misverstand”. Een vers gevormd team mensen met jongdementie slaagde er in een ‘service’ tot een goed eind te brengen. Wat mij opvalt: er is leiding, er is betrokkenheid, er is feedback, er is geen gemaakte ernst, er wordt gelachen, er wordt geluisterd, er wordt getroost, er wordt gegeten en geproost…ieder heeft een duidelijke taak en krijgt daarvoor verantwoordelijkheid en er is lichamelijk contact… véél lichamelijk contact. Ik zie arbeids- én levensvreugde samenvallen, alsof het geen verschillende dingen zijn. Daar kunnen we nog wat van leren!
Later op de avond bracht een nieuwsuitzendig de oorlog weer ten tonele. Ik herinner me dat ik gewetensbezwaarde ben. Hoe geraken ze ooit nog uit oorlogsmodus? Misschien door de verantwoordelijken, de ‘mis-leiders’ die aan meer lijden dan enkel aan ‘mis verstand’, als werkstraf mee te laten draaien in een keuken onder leiding van een echte topchef? Dat ze hun mouwen maar opstropen en niet om hun handen in onschuld te wassen. Aan de slag! Dat ze onze honger helpen stillen. Onze honger naar vrede.
